လြန္ခဲ႔သည့္ တစ္လ၊ ႏွစ္လ ခန္႔ေလာက္က ၾသစေတးလ် တီဗီြ အစီအစဥ္ တစ္ခုတြင္ ကေလး ငယ္မ်ားသည္ လိမ္ညာတတ္သည့္ အေၾကာင္း သုေတသန ျပဳသည့္ အစီအစဥ္ တစ္ခု ျပသြားသည္ကုိ ၾကည့္လိုက္ရသည္။
ထုိ အစီအစဥ္တြင္ အခန္းငယ္ ၅ ခန္းခြဲၿပီး၊ ကေလး ၅ ဦးကုိ တစ္ခန္းစီမွာ ထား၍ သူတုိ႔ မသိ မျမင္ ႏုိင္ေအာင္ လွဳိ႕ဝွက္ ကင္မရာမ်ား တပ္ထားသည္။ကေလးငယ္ မ်ား၏ အေနာက္တြင္ အရုပ္ တစ္ခုခ်င္း ခ်ၿပီး ကေလးမ်ားကုိ ေနာက္မွာ ခ်ထားသည့္ အရုပ္အား လွည့္မၾကည့္ရန္ မွာထားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူႀကီး တစ္ေယာက္စီက တစ္ခန္းစီမွာ ကေလးငယ္မ်ားကုိ ေနာက္မွ ခ်ထားသည့္ အရုပ္၏ ေအာ္သံကုိ ဖြင့္ျပသည္။ ဥပမာ ဝုတ္ဝုတ္ ဟု ေအာ္လွ်င္၊ ဒါေခြးရုပ္ ျဖစ္သည္၊ ေညာင္ဟု ေအာ္လွ်င္ ဒါေၾကာင္ရုပ္ ျဖစ္သည္ဟု ကေလးမ်ားက ေျဖရသည္။ အေျဖမွန္လွ်င္ သူတုိ႔ကုိ ထုိအရုပ္ ေပးလုိက္သည္။
သုိ႔ျဖင့္ တစ္ခ်ိန္တြင္ ေဂၚဇီလာရုပ္ ခ်ထားရာ ေဂၚဇီလာ ျမည္သံကုိ ကေလးမ်ားက နားယဥ္ ၾကားဖူးျခင္း မရွိၾကေခ်။ ထုိအခါ ကေလးမ်ားသည္ ေတြေဝ ေနၾကစဥ္ သူတုိ႔အား ေမးေနသည့္ လူႀကီးက ကဲ မင္းတုိ႔ စဥ္းစားထားေနာ္၊ ေနာက္လွည့္ မၾကည့္ရဖူးေနာ္၊ မ်က္လုံးလဲ ေသခ်ာ ပိတ္ထား၊ ၁၅ မိနစ္ စဥ္းစားခ်ိန္ ေပးမယ္၊ ငါ အျပင္သြားၿပီး ၁၅ မိနစ္ေနရင္ ျပန္လာမယ္ လုိ႔ မွာၿပီး ကေလးမ်ားကုိ တစ္ဦးထဲ အခန္း တစ္ခုစီမွာ ထားခဲ႔ၿပီး အျပင္ ထြက္သြား သည္။
လူႀကီး ထြက္သြားၿပီး ကေလး တစ္ဦးခ်င္း အခန္း တစ္ခန္းစီမွာ ရွိေနၾကသည့္ အခါတြင္ သူတုိ႔သည္ မၾကာခင္မွာပင္ ေနာက္သုိ႔ ခုိး၍ လွည့္ၾကည့္ၿပီး အေၿႏၵိ မပ်က္ မ်က္လုံးကုိ လက္ကာ၍ အရုပ္ထားရာ ဖက္ကုိ ေက်ာခုိင္း ေနၾကသည္။ လူႀကီးက ျပန္ဝင္လာသည့္ အခါတြင္ ကေလးမ်ားကုိ အေျဖရၿပီလား ေမးလွ်င္ ကေလးမ်ားက အေျဖမွန္ ေဂၚဇီလာ ရုပ္ျဖစ္သည္ဟု ေျဖေလသည္။ ထုိအခါ လူႀကီးက မင္းတုိ႔ ေနာက္လွည့္ ၾကည့္လား ေမးလွ်င္ ဟင့္အင္း- မ်က္လုံးမွာ လက္ကာ ထားတာ ေညာင္းတာေတာင္မွ လက္မခ်ပါဖူးဟု ပိပိရိရိ ညာေလသည္။ ကေလး ၅ ေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္သာ ခုိးၾကည့္ မိပါသည္ဟု ဝန္ခံသည္။ ထုိအစီအစဥ္ကုိ ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ကေလးမ်ားမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ လိမ္ညာ တတ္သည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
ထုိသုိ႔ လိမ္ညာတတ္ျခင္းမွာ ကေလးမ်ားသည္ သူတုိ႔၏ အနီးကပ္ဆုံး ရွိသည့္ လူႀကီး မိဘမ်ားထံမွ စတင္ တတ္ေျမာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ကုိမူ လူႀကီး မိဘတုိ႔က သတိ မျပဳမိဘဲ ရွိတတ္ၿပီး၊ ကေလးမ်ား လိမ္တတ္ျခင္း ကုိပင္ အျပစ္ ဆုိခ်င္ ၾကေသးသည္။ ကေလးမ်ားမွာ စကား စတင္ေျပာတတ္သည့္ အရြယ္မွ စလုိ႔ပင္ သူတုိ႔၏ ဦးေဏွာက္ႏွင့္ မွတ္ဥာဏ္ တုိ႔သည္ အလြန္ လန္းဆန္း ဖြံ႕ၿဖိဳးလာသည္ ျဖစ္ၿပီး၊ ကေလးမ်ားသည္ အရာရာကုိ အနီးစပ္ဆုံး သူမ်ားထံမွ ဦးစြာ သင္ယူ ရရွိလာေလသည္။ ထုိအခ်ိန္ကပင္ သူတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ဥာဏ္ ႏွင့္ ရွိသည့္ ဗဟုသုတ တုိ႔ျဖင့္ စဥ္းစား ေတြးေတာ တတ္လာၿပီလည္း ျဖစ္သည္။
ကေလးငယ္မ်ားအား လိမ္ညာ တတ္ေအာင္ သင္ေပးျခင္း ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မၾကာေသးမွီက ၾကားသိရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခု ေျပာရေသာ္ – တရက္တြင္ မိမိ၏ မိတ္ေဆြ လူႀကီး တစ္ဦးသည္ သူ႔၏ မိတ္ေဆြ ကေလးငယ္မ်ားထံ အလည္ အပတ္သြားရာ ကေလးမ်ားက – ဘဘႀကီး ဘယ္က လာသလဲဟု ေမးရာတြင္ သူက ဘဘႀကီးက နတ္ျပည္က လာတယ္ဟု ျပန္ေျဖေလသည္။ ထုိအခါ ကေလးငယ္မ်ားမွာ နတ္ျပည္ ဆုိသည္ကုိ အလြယ္တကူ လက္ခံလုိက္သည္ မဟုတ္ေပ။ သူ႔အား နတ္ျပည္ ဆုိသည္မွာ ဘယ္သုိ႔ ဘယ္ပုံ၊ ဘယ္လုိသြား၊ ဘယ္လုိ လာရသည္ စသည္ျဖင့္ အေသးစိတ္ လုိက္ေမးေတာ့သည္။ သူကလဲ ပါးစပ္ထဲ ရွိရာ ေလွ်ာက္ေျပာ လုိက္ေတာ့သည္။ ထုိအခါ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ထုိလူႀကီး ေျပာခဲ႔သည့္ အေၾကာင္း အရာမ်ားကုိ သူတုိ႔၏ ဦးေဏွာက္ မွတ္ဥာဏ္ထဲတြင္ စြဲထည့္ ထားသည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တြင္ ထုိလူႀကီး ေျပာခဲ႔သည့္ အေၾကာင္းမွာ မဟုတ္သည္ကုိ သူတုိ႔ ေတြ႕ျမင္သည့္ အခါ စကားကုိ မမွန္မကန္ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာလုိ႔ရတယ္ဟု သူတုိ႔၏ အသိတြင္ ဝင္သြားေတာ့သည္။
အလားတူပင္ ကေလးငယ္မ်ားအား မိဘမ်ားက သူရဲျဖင့္ ေျခာက္ျခင္း၊ မဟုတ္က ဟုတ္ကေျပာၿပီး ႏွစ္သိမ္႔ျခင္း၊ ကေလးမ်ား၏ သင္ယူေနသည့္ မွတ္ဥာဏ္ကုိ အထင္ေသးၿပီး စကားကုိ အလြယ္တကူ ေပါ့ေပါ့ တန္တန္ မဟုတ္တာ ေျပာလုိက္ ျခင္းတုိ႔သည္ ကေလးမ်ားအား လိမ္ညာျခင္းကုိ စသင ္ေပးလုိက္ သလုိျဖစ္ေနေတာ့သည္။
မိမိ၏ မိတ္ေဆြ တစ္ဦးတြင္ ၇ႏွစ္ အရြယ္ သားေလး တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ထုိကေလးသည္ အလြန္မွ လိမ္ညာတတ္သည္။ တစ္ခါက မိမိမွာ သူတုိ႔၏ အိမ္သုိ႔ တပတ္ခန္႔ သြားေရာက္ ေနထုိင္ဖူးစဥ္ သူ႔ဖခင္မွာ ကေလးက မုန္႔စားခ်င္၍ ေတာင္းသည့္ အခါမွာ မုန္႔မရွိေတာ့ဖူးဟု ညာေျပာတာမ်ဳိး၊ ကေလးက အေၾကာင္း တစ္ခုခု သိလုိလွ်င္ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္ေျပာတာမ်ဳိး လုပ္ေလ့ရွိသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။
ကေလး ဆုိသည္မွာ သူတုိ႔ သိခ်င္ လုိခ်င္သည့္ အရာကုိ အထက္က ေျပာခဲ႔သည့္ တီဗြီ အစီအစဥ္မွာ ပါသလုိ ႀကံဖန္ လုပ္တတ္သည္ ျဖစ္သည္။ မုန္႔မရွိဖူး ေျပာေသာ္လည္း သူသည္ မုန္႔ထားသည့္ ေနရာကုိ ခ်က္ျခင္း သြားမရွာသည့္တုိင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ ထုိမုန္႔ရွိသည့္ ေနရာမွ မုန္႔ရလာလွ်င္ ယခင္က ဖခင္သည္ သူ႔အား ညာခဲ႔သည္ကုိ သူခ်က္ျခင္း သိႏုိင္သည္။ ထုိအခါ လိမ္ညာျခင္းသည္ အျပစ္မရွိသည့္ လုပ္ရပ္ တစ္ခုလုိ သူအေနျဖင့္ သတ္မွတ္သြားမည္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
မိမိႏွင့္ သိကြ်မ္းသည့္ အျခားမိတ္ေဆြ တစ္ဦးမွာမူ သူ႔၏ သားကုိ ကေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေလးေလး စားစား ဆက္ဆံသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ ကေလးက မုန္႔စားခ်င္လုိ႔ ေတာင္းလွ်င္ ဒီအခ်ိန္သည္ မုန္႔စားရသည့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ အက်ဳိး အျပစ္တုိ႔ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခား ရွင္းျပတတ္သည္။ ထုိအခါ ထုိကေလးသည္ လိမ္ညာျခင္း အက်င့္မရွိေတာ့ဘဲ အမွန္ကုိသာ ေျပာၿပီး၊ ထုိ အမွန္တရားကုိ လက္ခံသင့္သည့္ အေၾကာင္းအား စူးစမ္းလုိစိတ္ ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ အလားတူ ကေလးက အေၾကာင္း တစ္ခုခုကုိ သိလုိသျဖင့္ ေမးျမန္းလွ်င္လည္း၊ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ ေပါက္တတ္ကရ ေလွ်ာက္မေျပာဘဲ ကေလးနားလည္ေအာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရည္ရည္လည္လည္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပတတ္သည္။ ထုိအခါ ကေလးသည္ သူသိခ်င္သည့္ အရာကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလုိက္ရၿပီး ေနာင္တြင္ သူ႔အေနျဖင့္ သူသိထားသည့္ အရာမွာ မွန္ကန္သည္ကုိ ေတြ႔ရလွ်င္ သူ႔၏ ဖခင္ကုိ ေလးစားသည့္ စိတ္ဝင္သြားမည္ ျဖစ္သည္။
ၾသစေတးလ်တြင္မူ ကေလးမ်ားအား ေက်ာင္းမထား မေနရ ျဖစ္ၿပီး၊ ေက်ာင္းပညာေရး အဆင့္ အတန္း မွာလည္း ျမင့္မားသည့္ အတြက္၊ လူႀကီး မိဘ အုပ္ထိန္း သူမ်ားက ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္ ရွိသည့္တုိင္ ကေလးမ်ားမွာ ေက်ာင္းသုိ႔ ေရာက္ၾကလွ်င္ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေစရန္ ျပဳျပင္ ေနထုိင္ လာတတ္ရန္ အခြင့္ အေရး ရွိၾကသည္။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္မူ ပညာေရး အဆင့္အတန္းမွာ အလြန္ နိမ့္ပါးလွ်က္ ရွိရာ၊ တဖက္မွာလည္း ကေလးမ်ားအားလုံး ပညာသင္ရျခင္း မရွိၾကသည့္ အတြက္ လူႀကီး မိဘ အုပ္ထိန္းသူ မ်ားမွာ ကေလးမ်ား လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေစေရး အတြက္ အလြန္ အေရးႀကီး လွေတာ့သည္။
မၾကာခင္က မိမိေရးခဲ႔သည့္ အခ်ဥ္ဖမ္းသည့္ အတတ္ တြင္ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္းသည္ လူတုိ႔၏ ဂုဏ္ကုိ ေဖာ္ေဆာင္ ေနေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ႔သည္။ မိမိတုိ႔ လူမ်ဳိးမ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ လိမ္ညာမွဳကုိ ယဥ္ပါးစြာ ျပဳလုပ္ေနၾကျခင္းျဖင့္ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်ေနၿပီး၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ က်ဆင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္ကုိ ဆင္ျခင္ၾကၿပီး၊ ေနာင္မ်ဳိးဆက္မ်ားတြင္ ထုိသုိ႔ မျဖစ္ရေလေအာင္ ျပဳျပင္ ထိန္းသိမ္း လုိၾကသည္ ဆုိပါက၊ လူႀကီး မိဘမ်ား တုိ႔သည္ သူတုိ႔၏ ကေလးငယ္မ်ားအား လိမ္ညာျခင္း အတတ္ကုိ မသင္ေပးျဖစ္ေအာင္ စတင္ ေဆာင္ရြက္သင့္မည္ ထင္ပါသည္။
ေအာင္
(AUNG.INFO မွ ကူးယူ ေဖာ္ျပပါသည္)
0 comments:
Post a Comment