အပါယ္တံခါး ပိတ္ၾကရေအာ​င္ - သုေ၀ (ဘူမိေဗဒ)

စာေရးသူသည္ အစိုးရဌာနၾကီးတစ္ခုတြင္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္မွ် တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျပီး ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ အျငိမ္းစားယူထားခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အျငိမ္းစားယူလိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာပင္ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး ဇနီး သား သမီးေလးမ်ားႏွင့္ တကြဲတျပားစီ ျဖစ္သြားခဲ့ရသည္။
ဒဂံုျမိဳ႕သစ္ေျမာက္ပုိင္းမွ ရပ္ကြက္တစ္ခုအတြင္း႐ွိ အိမ္ေလးတစ္လံုးတြင္ တစ္ေယာက္တည္းေနျပီး ျဖစ္သလို ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ေနခဲ့ရပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ အိမ္ေလးတစ္လံုးထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ေနေနရေသာအခါ ယခင္က မိသားစုမ်ားႏွင့္ အတူတကြ စုစုေ၀းေ၀း ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္ ေနခဲ့ရသည့္ ဘ၀ကို ျပန္လည္ တမ္းတေနခဲ့ျပီး မ်ားစြာ ပူေဆြးေသာက ေရာက္ေနခဲ့ရပါသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ သားသမီးေလးမ်ား ေနထိုင္လ်က္႐ွိေသာ ရပ္ကြက္သို႕ ေန႕စဥ္လိုလုိ ေနပူမိုး႐ြာမေ႐ွာင္ သြားေရာက္ခဲ့ျပီး သူတို႕ေလးေတြႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေနခဲ့ပါသည္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ သားသမီးေလးမ်ားကို ေငြေၾကးအားျဖင့္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မပံ့ပိုးႏုိင္ေသာ္လည္း သူတို႕၏ ေနေရး ထုိင္ေရး ပညာေရး က်န္းမာေရးတို႕ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ေမးျမန္းစံုစမ္းကာ အားေပးႏွစ္သိမ့္ေနခဲ့ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ စိတ္ဆင္းရဲ၊ ကိုယ္ဆင္းရဲ ေနခဲ့ရာမွ ၁၀ တန္းေအာင္ျပီးေသာ သားက အလုပ္အကိုင္ ရ႐ွိသြားျပီး စာေရးသူကုိ ေထာက္ပံ့လာႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ထို႕အျပင္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားသိုိ႕ ေရာက္႐ွိသြားေသာ သမီးကလည္း အလုပ္အကိုင္ အဆင္ေျပလာျပီး စာေရးသူကို လစဥ္ပံုမွန္ ေထာက္ပံ့လာႏိုင္ခဲ့ျပန္ပါသည္။
ဤကဲ့သို႕ ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္ေျပလာေသာအခါ ၀န္ထမ္းဘ၀က အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ေသာက္သံုးခဲ့ေသာ အရက္ကို ညဥ့္အခါ အိပ္မေပ်ာ္သည္ကို အေၾကာင္းျပျပီး ျပန္လည္ ေသာက္သံုးေနမိျပန္ပါသည္။
အရက္ကို အလြန္အကၽြံ ေသာက္သံုးေနခဲ့မိသျဖင့္ စာေရးသူ၏ ဘ၀တြင္ အမွားေပါင္းမ်ားစြာ ျပဳလုပ္ခဲ့မိသည္ကို ေနာင္တ မရႏုိင္ေသးဘဲ ေန႕စဥ္လိုလို အရက္ေလး တျမျမႏွင့္ ျဖစ္ေနခဲ့ရာမွ တစ္ေန႕တြင္ အိမ္နီးနားခ်င္း မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ၇ ရက္ တရားစခန္းတစ္ခုကို သူႏွင့္အတူ လုိက္ပါ၀င္ရန္ ဖိတ္ေခၚလာပါသည္။
စာေရးသူလည္း မိတ္ေဆြႏွင့္အတူ မဆိုင္းမတြ လုိက္သြားခဲ့ပါသည္။ အရိပ္အာ၀ါသ ေကာင္းမြန္လွျပီး က်ယ္၀န္းေသာ ဓမၼရိပ္သာ၀င္းၾကီးအတြင္းသို႕ ၀င္သြားမိသည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ စာေရးသူ၏ ရင္ထဲတြင္ မ်ားစြာ ေအးခ်မ္း ၾကည္ႏူးသြားရပါသည္။
အဆိုပါ တရားရိပ္သာၾကီးတြင္ ၇ ရက္လံုးလံုး ၀ိပႆနာဘာ၀နာမ်ား ပြားမ်ားအားထုတ္ရျခင္း၊ ကမၼဌာနစရိယ ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ား၏ ေန႕စဥ္ပို႕ခ်ေသာ တရားေဒသနာေတာ္မ်ားကို နာၾကားရျခင္းတို႕ေၾကာင့္ စာေရးသူ၏ ေဆာက္တည္ရာမရ ကစဥ့္ကလ်ား ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ စိတ္အစဥ္သည္ မ်ားစြာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းသြားပါေတာ့သည္။
ထို႕ေၾကာင့္ပင္ အဆုိပါ တရားရိပ္သာၾကီးမွ အိမ္သို႕ ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ၀ိပႆနာဘာ၀နာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို လက္လွမ္းမွီသမွ် လိုက္လံ ႐ွာေဖြစုေဆာင္းျပီး ေလ့လာမွတ္သားေနခဲ့ပါသည္။ ထို႕အျပင္ သတင္းစာမ်ားတြင္ ေတြ႕ရေသာ ၇ ရက္တရားစခန္းမ်ားသို႕လည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို သြားေရာက္ အားထုတ္ေနခဲ့ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ ၇ ရက္တရားစခန္းမ်ားကို ၄ - ၅ - ၁၀ ၾကိမ္ခန္႕ ၀င္ေရာက္ အားထုတ္ျပီးေနာက္ စာေရးသူ၏ ရင္ထဲမွ ေသာက အပူမီးတို႕သည္ မ်ားစြာ ေအးျငိမ္းသြားပါသည္။
စာေရးသူအတြက္ အထူးျခားဆံုး ျဖစ္ရပ္မွာ မည္သူမွ် ပိတ္ပင္တားျမစ္မရခဲ့ေသာ အရက္ေသစာ ေသာက္သံုးေနေသာ အက်င့္ဆိုးသည္ အလိုလို ျပတ္ေတာက္သြားျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ထို႕အျပင္ မိမိတို႕ ပင္ပန္းၾကီးစြာ အားထုတ္႐ွာေဖြထားေသာ လစာေငြထဲမွ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား ဖခင္ၾကီးျဖစ္သူ စာေရးသူအား ေထာက္ပ့ံေနၾကေသာ သားႏွင့္သမီးတို႕၏ ေက်းဇူးကို ျပန္လည္ တံု႕ျပန္ေသာ အေနျဖင့္ စာေရးသူ၏ က်န္႐ိွေနေသးေသာ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး တရားဘာ၀နာကိုသာ ၾကိဳးစား အားထုတ္သြားပါေတာ့မည္ဟု သႏၷိဌာန္ ခ်ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။
ယခင္က ဤအိမ္ေလးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္ဆန္ ေနခဲ့ရသျဖင့္ စိတ္အားငယ္ ေနမိခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခါ သည္အိမ္ေလးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနေနရသည့္ အျဖစ္ကိုပင္ လြန္စြာ ႏွစ္ျခိဳက္လာခဲ့ပါသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ ဤအိမ္ေလးကို ေက်ာင္းကန္ဇရပ္အသြင္ သေဘာထားျပီး တရားဘာ၀နာမ်ားကို စာေတြ လက္ေတြ႕ ပြားမ်ား အားထုတ္ေနခဲ့ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ ေနခဲ့ရမွ တစ္ေန႕တြင္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ၇ ရက္ တရားစခန္းတစ္ခုကို ညႊန္လာျပန္ပါသည္။ စာေရးသူလည္း မိတ္ေဆြ ညႊန္လာသည့္ တရားစခန္းသို႕ ၀င္ျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ထို တရားစခန္းမွာ အနာဂါမ္ဆရာသက္ၾကီး ၀ိပႆနာအဖြဲ႕ခ်ဳပ္က သန္လ်င္ျမိဳ႕တြင္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ တရားစခန္းျဖစ္ပါသည္။
အဆိုပါ ၇ ရက္တရားစခန္းတြင္ ေန႕စဥ္ နံနက္ ၄း၃၀ နာရီမွ ည ၁၀း၀၀ နာရီအထိ တစ္ေန႕ ၁၁ ၾကိမ္ တရား႐ႈမွတ္ရပါသည္။ တရားစခန္း အေတြ႕အၾကံဳ အေတာ္အသင့္ ႐ိွခဲ့ျပီးသူ စာေရးသူပင္ ပထမတစ္ရက္ႏွစ္ရက္တြင္ အေတာ္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ရပါသည္။
စာေရသူတို႕သည္ ၄ ရက္ခဲြတိတိ မိမိတို႕၏ ႏွာသီး၀တြင္သာ အာ႐ံုျပဳျပီး ၀င္ေလထြက္ေလကို ႐ႈမွတ္ေနခဲ့ရပါသည္။ သမာဓိမွကင္း၍ ၀ိပႆနာမျဖစ္ႏိုင္ဟု အဆုိ႐ွိသည္ႏွင့္အညီ စာေရးသူတို႕သည္ အထက္ေဖာ္ျပပါ နည္းအတုိင္း သမထဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္ျပီး သမာဓိ စြမ္းအားကို ထူေထာင္ရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ ေယာဂီမ်ား ကမၼဌာန္းဘာ၀နာ ပြားမ်ားေနခ်ိန္တြင္ ကမၼဌာန္းနည္းျပဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက အနီးကပ္ညြန္ၾကား ျပသေပးေနၾကပါသည္။ တရားစခန္းၾကီး၏ ၅ ရက္ေျမာက္ေသာေန႕တြင္မူ သမထ ဘာ၀နာသို႕ ကူးေျပာင္း႐ႈမွတ္ အားထုတ္ေစပါသည္။ ပထမ ၄ ရက္လံုးလံုးေယာဂီတို႕၏ ႏွာသီး၀တြင္ ၀င္ေလထြက္ေလကို အႏုစိပ္ ႐ႈမွတ္ပြားေနရာမွ ေယာဂီတို႕၏ ဦးေခါင္း ငယ္ထိပ္ေနရာသို႕ အာ႐ံုကူးေျပာင္း ႐ႈမွတ္ရပါသည္။

စာေရးသူလည္း စာေရးသူ၏ ႏွာသီး၀ေနရာမွ ဦးေခါင္း ငယ္ထိပ္ေနရာသို႕ အာ႐ံုကူးေျပာင္း ႐ႈမွတ္လုိက္ရာ စာေရးသူ၏ ဦးေခါင္း ငယ္ထိပ္ေနရာတြင္ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ မြမြ႐ြ႐ြ ျဖစ္ေန႐ံုမွ်မက ဦးေခါင္းငယ္ထိပ္အတြင္းသို႕ တစ္စံုတစ္ရာႏွင့္ ထိုးသြင္း ဖိႏိွပ္ထားသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသည္ကို ႐ႈျမင္ခံစားေနရပါသည္။
ထုိ႕ေနာက္ ေယာဂီတို႕၏ ဦးေခါင္းငယ္ထိပ္ေနရာမွ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားမက်န္ ျဖန္႕က်က္ျပီး ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း စာေရးသူ၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး လႈပ္မႈ၊ ႐ြမႈ၊ ပူမႈ၊ ေအးမႈ၊ ေတာင့္တင္းမႈတို႕ကို ခံစားေနရျပန္ပါသည္။

ယခင္က တည္ျငိမ္ခုိင္ျမဲေနသည္ဟု ထင္ရေသာ ေယာဂီတို႕၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးသည္ အမွန္စင္စစ္ ခဏမစဲ တသဲသဲ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနသည္ကို ေယာဂီတို႕ကိုယ္တိုင္ ခႏၶာဥာဏ္ေရာက္ ႐ႈျမင္ေနၾကရျပီး ျဖစ္ပါသည္။
ဤသို႕ ႐ႈျမင္ႏုိင္ၾကျခင္းမွာလည္း ေယာဂီတို႕ ၄ ရက္လံုးလံုး ၾကိဳးစားအားထုတ္ ထူေထာင္ထားခဲ့ေသာ သမာဓိစြမ္းအားေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုကဲ့သို႕ ခဏမစဲ ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနမႈတို႕မွာ အနိစၥလကၡဏာ၊ ထိုေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲေနမႈတို႕ေၾကာင့္ မခံသာသည့္ ဆင္းရဲျခင္းတို႕မွာ ဒုကၡလကၡဏာ၊ ထိုမခံသာသည့္ ဆင္းရဲေ၀ဒနာတို႕ကို တားဆီး၍မရ အစိုးမရသည့္ သေဘာမွာ အနတၱလကၡဏာပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကမၼဌာနာစရိယ ဆရာၾကီးမ်ားက အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာေျပာျပပါသည္။
ဤသို႕ျဖင့္ ငါ-သူတစ္ပါး-ေယာက်ၤား-မိန္းမ-လူ-နတ္-ျဗဟၼာ-ေတာေတာင္ေရေျမ ဟူ၍ မ႐ွိျပီ။ အခါမစဲ တသဲသဲ ေဖာက္ျပန္ ေျပာင္းလဲေနေသာ ႐ုပ္တရားႏွင့္ နာမ္တရားသာ႐ွိပံု၊ ထို႐ုပ္တရား နာမ္တရားတို႕သည္ ေျခက်ိဳးသူႏွင့္ မ်က္စိမျမင္သည့္ လူႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ ခရီးသြားသလို အခ်င္းခ်င္း ေထာက္ပ့ံ အက်ိဳးျပဳေနၾကပံု ပမာအလား ႐ုပ္တရား နာမ္တရားတို႕ကို ခဲြျခားသိျမင္ျခင္း၊ သံသရာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အ႐ိုးစြဲခံယူခဲ့ေသာ ငါ-သူတစ္ပါး ဟူေသာ သကၠာယဒိဌိကို ခြာႏုိင္ျခင္းတို႕အျပင္ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဟူေသာ လကၡဏာေရးသံုးပါးကို သူေျပာ-ငါေျပာမဟုတ္၊ ေယာဂီတို႕ကိုယ္တိုင္ ႐ႈပြားဆင္ျခင္ သိျမင္ေနၾကရျပီ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ထုိ႕အျပင္ ေယာဂီတို႕သည္ ၇ ရက္လံုးလံုး သီလကို ေဆာက္တည္ထားျခင္း၊ မိမိတို႕ အိုးအိမ္စည္းစိမ္တို႕ကို ေခတၱယာယီ စြန္႕ခြာျပီး ယခုလို ဆိတ္ျငိမ္သည့္ ဓမၼရိပ္သာၾကီးအတြင္းတြင္ လာေရာက္ျပီး တရားဘာ၀နာမ်ား အားထုတ္ေနၾကသျဖင့္ ပါရမီ ဆယ္ပါးကို တစခ်ိန္တည္း ျဖည့္ဆည္းေနၾကသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနပါ၍ ယခုအခ်ိန္အခါတြင္ ေယာဂီတို႕သည္ သာမာန္ ပုထုဇဥ္မ်ား မဟုတ္ၾကေတာ့ပဲ အရိယာႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကပါျပီ။
ဆက္လက္၍ ၾကိဳးစားအားထုတ္သြားပါက ႐ုပ္တရား၊ နာမ္တရားတို႕၏ ျဖစ္မႈ၊ ပ်က္မႈတို႕ကို ႐ႈျမင္လာႏိုင္ၾကျပီး မဟာ ေသာတာပန္အျဖစ္ ေရာက္႐ွိႏိုင္႐ံုမက အပါယ္ေလးဘံုသို႕ မက်ေရာက္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ယခုဘ၀အတြင္းမွာပင္ မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳႏုိင္ၾကေၾကာင္းကို ရဲရဲၾကီး အာမ ခံ၀ံ့ပါသည္ဟု ကမၼဌာနာစရိယ ဆရာၾကီးမ်ားက မိန္႕ၾကားပါသည္။
ထိုကဲ့သို႕ ဆရာၾကီးမ်ားက မိန္႕ၾကားလိုက္သည့္အခါ အျခားေသာ ေယာဂီမ်ား မည္ကဲ့သို႕ ခံစားေနၾကရမည္ကို မသိႏုိင္ေသာ္လည္း အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ အ႐ြယ္အထိ စိတ္အလိုလိုက္ မိုက္မွားေနခဲ့ေသာ စာေရးသူလို ပုဂိၢဳလ္က သာမန္ပုထုဇဥ္ဘ၀မွ အရိယာႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ဘ၀သို႕ ေခတၱယာယီပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ေရာက္႐ွိေနျပီဟု ၾကားသိရေသာအခါ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈ ျဖစ္ရလြန္း၍ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စီးက်လာခဲ့မိပါသည္။
ယခင္ကကဲ့သို႕ အလုပ္မ႐ွိ၊ အကိုင္မ႐ွိ၊ အိမ္ေလးတစ္လံုးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနရသျဖင့္ စိတ္အားငယ္ေနရန္မလို၊ မိမိတြင္ အမြန္ျမတ္ဆံုး အလုပ္ျဖစ္သည့္ တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ား အားထုတ္သည့္ အလုပ္႐ွိေနပါျပီဟူေသာ အေတြး ၀င္ေနမိသည္။
အဆိုပါ တရားစခန္းၾကီးက စီစဥ္ေပးသည္ ဘတ္စ္ကားျဖင့္ အျပန္လမ္းတြင္ သန္လ်င္တံတားၾကီးေပၚသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ျမစ္ျပင္က်ယ္ၾကီးကို ျဖတ္သန္းျပီး တိုက္ခတ္လာေသာ ေလႏုေအးေလးကို တစ္၀ၾကီး ႐ႈ႐ိႈက္လိုက္မိျပီးေနာက္ စာေရးသူ၏ တစ္ကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလန္းဆန္းေနပါေတာ့သတည္း။
                                                                                                      

                                                                                                            သုေ၀ (ဘူမိေဗဒ)