မႏွစ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အားလပ္ေနတာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ကြန္ပ်ဴတာ ပညာသင္တန္းဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးရပ္ေျမကို ေက်းဇူးဆပ္တဲ့အေနနဲ႔ေပါ့။ သင္တန္းသူ
သင္တန္းသား ၁၃၀ေက်ာ္္ေလာက္ လာတက္ၾကပါတယ္။ ကိုးတန္းကေန တကၠသိုလ္
ဘြဲ႔ေတြပါတယ္ေလ။ ေက်ာင္းသားေတြက။ အားလံုးက စိတ္၀င္တစားနဲ႔ သင္ယူၾကပါ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ တခုခက္တာက အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြ၊တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘြဲ႔ရေတြဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စာ
ကို အလယ္ခါးျဖတ္ကေန သင္ရမလားစိတ္ကူးတယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်။ တကယ္ကို ေအာက္ေျခကေန ဆင္းသင္ရတာပါ။ ေအဘီစီဒီကို သရနဲ႔ဗ်ည္းခြဲတာကေန စသင္တာ
ကို ေျပာတာပါ။ ဦးဇင္းက်က္ခိုင္းတဲ့ဟာမွန္သမွ်ကို မရအရကို က်က္ၾကတာ
သူတို႔ေလးေတြက ေသြးရင္ ေသြးသေလာက္ ထက္လာၾကမဲ့ ဓားေလးေတြပါ။
အဲ ကြန္ပ်ဴတာဆိုရင္လဲ ဒါက ကီးဘုတ္၊ဒါက ေမာင့္စ္၊ဒါက စစ္စတန္ယူနစ္၊ ဒါက ေမာနီတာေနာ္၊ တီဗြီပံုးမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလိုေတာင္ ေျပာျပရတယ္။ ဘယ္ႏွယ္လဲဗ်ာ။ ဘြဲ႔
ရပညာတတ္ေတြလို႔ အမည္ခံထားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက ဘယ္လိုျဖစ္ၾကတာလဲ။
ဦးဇင္းလဲ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ေလးေတြကို အဆင္ေျပသလို သင္ေပးခဲ့ပါ
တယ္ေလ။ အေျခခံစာစီစာရုိက္နည္းေပါ့။ ေနာက္ကြန္ပ်ဴတာရဲ႕သေဘာတရားေတြ။
လူ၁၃၀ေလာက္ကို သင္ေပးတဲ့ကြန္ပ်ဴတာက ေလးလံုးပဲ့ဆိုေတာ့ အားေတာ့မရဘူးေပါ့
ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ေမွာင္ေနတာကို ထိုင္ငိုညည္းေနၾကမဲ့အစား တတ္ႏိုင္တဲ့ေနရာကေန ဖေယာင္းတိုင္ေလး ထြန္းညွိေပးရံုပါ။ တစ္ကြက္စာေလး လင္းလဲ မဆိုးဘူးေပါ့။ အင္တာနက္သံုးနည္းကအစ သင္ေပးခဲ့ေတာ့ အခုဆို သူတို႔ေလးေတြ ဦးဇင္းဆီကို
ဂ်ီေတာ့ကေန ဆက္သြယ္ျပီး ေက်းဇူးစကားအၾကိမ္ၾကိမ္လာေျပာၾကေတာ့ ၀မ္းသာ
ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ေနာက္ဆို ဦးဇင္းလဲ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ေလးနဲ႔
အဆင္ေျပသလို မန္းမႈတ္ေပးသြားပါ့မယ္ေလ။ ကမၼႆကာေပါ့ ေမာင္ေက်ာင္းသားတို႔
ေရ။
0 comments:
Post a Comment