သမထက ဉာဏ္ေသ၊ ၀ိပႆနာက ဉာဏ္ရွင္။
ဗုဒၶသည္ ကုရုတိုင္း ကမၼာဓေမၼမည္ေသာ နိဂံုးရြာၾကီး၌ သီတင္းသံုးေတာ္မူစဥ္ ရဟန္းတို႔အား တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ လမ္းခရီး- သတိပ႒ာန္ ေလးပါး ကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။
“ရဟန္းတို႔ သတၱ၀ါတို႔၏ စိတ္စင္ၾကယ္ရန္ စိုးရိမ္ပူပန္ရၿခင္း၊ ငိုေၾကြးၿမည္တမ္းရၿခင္းတို႔ကို လြတ္ေၿမာက္ႏိုင္ရန္၊ ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲၿခင္းမ်ားခ်ဳပ္ၿငိမ္းရန္၊ အရိယာမဂ္ကိုရရွိရန္ နိဗၺာန္ကို မ်က္ေမ်ာက္ၿပဳရန္အတြက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာခရီးလမ္းကား ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔ပင္ ၿဖစ္၏။”
၁) ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္- ၿပင္းစြာလံု႔လစိုက္လ်က္ သတိသမၸဇဥ္ႏွင့္ယွဥ္ကာ ေလာက၌ မက္ေမာၿခင္း၊ ၿပစ္မွားၿခင္းတို႔ကို ပယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ကိုယ္၌ကိုယ္ဟု အဖန္တလဲလဲရႈ၍ေနၿခင္း ( ရူပကၡႏၶာ)
၂) ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ – ခံစားမႈ ေ၀ဒနာတို႔၌ ခံစားမႈေ၀ဒနာဟု အဖန္တလဲလဲရႈ၍ေနၿခင္း (ေ၀ဒနာကၡႏၶာ)
၃) စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ – စိတ္၌ စိတ္ဟု အဖန္တလဲလဲရႈ၍ေနၿခင္း (၀ိညာဏကၡႏၶာ)
၄) ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ – တရားသေဘာတို႔၌ တရားသေဘာဟု အဖန္တလဲလဲရႈ၍ ေနၿခင္း (သညာကၡႏၶာ ႏွင့္ သခၤါရကၡႏၶာ (သို႔) ခႏၶာငါးပါး၏သေဘာတရားငါးခု)
ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးႏွင့္ သတိပ႒ာန္ေလးမ်ိဳး
- ဉာဏ္နည္းၿပီး ရာဂမ်ားသူသည္ ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
- ဉာဏ္ထက္ၿပီး ရာဂမ်ားသူသည္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
- ဉာဏ္နည္းၿပီး ဒိ႒ိအားၾကီးသူသည္ စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
- ဉာဏ္ထက္ၿပီး ဒိ႒ိအားၾကီးသူသည္ ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ တို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္။
(တနည္း)
-သမထအားသန္ၿပီး ဉာဏ္နည္းသူသည္ ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
- သမထအားသန္ၿပီး ဉာဏ္ထက္သူသည္ ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
- ၀ိပႆနာအားသန္ၿပီး ဉာဏ္နည္းသူသည္ စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
- ၀ိပႆနာအားသန္ၿပီး ဉာဏ္ထက္သူသည္ ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ တို႔ႏွင့္ သင့္ေလ်ာ္သည္။
သံသရာတံတားကူးတဲ့အခါမွာလည္း ကိုယ္အၿပစ္ကင္းဖို႔၊ ကုသုိလ္ရဖို႔ကိုပဲ အဓိကထားရတယ္။ သူတစ္ပါးအၿပစ္ေတြၾကည့္ဖို႔ ေၿပာဖို႔ အခ်ိန္မေပးသင့္ဘူး။
ကိုယ္အၿပစ္ကင္းဖို႔၊ ကုသုိလ္ရဖို႔ကိုပဲ အဓိကထားရင္ နိဗၺာန္ဆိုတဲ့ တဖက္ကမ္းကို ေရာက္မယ္။
သူတစ္ပါးအၿပစ္ကိုေၿပာၿပီး သံသရာတံတားကူးရင္ အပါယ္ေလးပါး ဆိုတဲ့ ေခ်ာင္းထဲကို က်ၾကမွာပါ။
၁) ကာယာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္ ရႈပြားနည္း
1) ၀င္သက္ထြက္သက္ကို ရႈနည္း
ကိုယ္၌ ကိုယ္ဟု ရႈဆင္ၿခင္ပံုသည္ကား – ဤသာသနာ၌ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ေတာ၊ ေတာင္၊ သစ္ပင္ရင္း စေသာ ဆိတ္ၿငိမ္ရာအရပ္တစ္ခုခုသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ၿပီး ကိုယ္ကို ေၿဖာင့္ေၿဖာင့္မတ္မတ္ထား၏။ သတိကိုလည္း ကမၼ႒ာန္းအာရံုသုိ႔ ေရွ႕ရႈတည္ေစ၏။
ယင္းသို႔တည္ေစၿပီးေနာက္ ထိုရဟန္းသည္ သတိရွိလ်က္သာလွ်င္ ၀င္သက္ေလကိုရွဴသြင္း၏။ သတိရွိလ်က္သာလွ်င္ ထြက္သက္ေလကို ရွဴထုတ္၏။ ရွည္ရွည္ရွဴသြင္းလွ်င္ ရွည္ရွည္ရွဴသြင္းသည္ဟု သိ၏။ ရွည္ရွည္ရွဴထုတ္လွ်င္ ရွည္ရွည္ရွဴထုတ္သည္ဟု သိ၏။ တုိတုိ္ရွဴသြင္းလွ်င္ တိုတုိရွဴသြင္းသည္ဟု သိ၏။ တိုတိုရွဴထုတ္လွ်င္ တိုတိုရွဴထုတ္သည္ဟု သိ၏။ ၀င္သက္ေလ၏ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးပါးလံုးကို ထင္ရွားသိလွ်က္ ရွဴသြင္းမည္ဟူ၍ ေလ့က်င့္အားထုတ္၏။ ရုန္႔ရင္းၿပင္းထန္ေသာ၀င္သက္ကို ၿငိမ္းေအးေစလ်က္ ရွဴသြင္းမည္ဟူ၍ ေလ့က်င့္အားထုတ္၏။ ရုန္႔ရင္းၿပင္းထန္ေသာထြက္သက္ေလကို ၿငိမ္းေအးေစလ်က္ ရွဴထုတ္မည္ဟူ၍ ေလ့က်င့္အားထုတ္၏။
ဥပမာအားၿဖင့္ ကၽြမ္းက်င္ေသာပြတ္သမားသည္ ပြတ္ၾကိဳးကို ရွည္ရွည္ဆဲြလွ်င္ ရွည္ရွည္ဆဲြသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ တိုတိုဆဲြလွ်င္ တိုတုိဆဲြသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း သိသကဲ့သို႔ၿဖစ္၏။
ဒီအာနပါနကမၼ႒ာန္းသည္ သမထလည္းရ၊ ၀ိပႆနာလည္းရတဲ့ စြယ္စံုကမၼ႒ာန္းၾကီးၿဖစ္သည္။ သမထသက္သက္ရႈပြားလိုသူကေတာ့ ထြက္ေလ ၀င္ေလတစ္ခုပဲ စဲြစဲြၿမဲၿၽမဲရႈမွတ္ရသည္။ တၿခားဘာကိုမွ မရႈရဘူး။
၀ိပႆနာအေနနဲ႔ရႈမယ့္သူကေတာ့ အစပိုင္းမွာ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလကို မွတ္ေနရေသာ္လည္း ၀ါရင့္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ထိတဲ့သေဘာေလးတစ္ခုကိုပဲ သိရေတာ့တယ္။ ထြက္ေလ ၀င္ေလဆိုတဲ့ နာမ ပညတ္ေတြ ႏွာေခါင္းပံုသ႑န္ဆိုတဲ့ သဏၭန္ပညတ္ေတြကို မမွတ္ရေတာ့ဘူး။ ထိတာေလးကို မွတ္ရင္းနဲ႔ သတိအား၊ သမာဓိအား၊ ပညာအားေတြ ေကာင္းလာတဲ့အခါ ပူတဲ့သေဘာ၊
ေအးတဲ့သေဘာ တစ္ခုခုကိုေတြ႕တတ္တယ္။ အဲဒါေတေဇာဓါတ္ကို သတိထားမိတာ။
တခါတရံ ထိမႈရဲ႕ၾကမ္းတမ္းတဲ့သေဘာ၊ ႏူးည့ံတဲ့သေဘာ တစ္ခုခုကိုေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါ ပထ၀ီဓါတ္ကို ေတြ႕တာပဲ။
တခါတရံ တြန္းကန္ေသာသေဘာ၊ လႈပ္ရွားသေဘာေလးကိုေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါ ၀ါေယာဓါတ္ကိုေတြ႕တာပဲ။
ေသခ်ာမွတ္ရမွာက ၀ိပႆနာတရားမွာ ဟိုဟာေတြၿမင္တာ၊ ဒီဟာေတြၿမင္တာ၊ ၀င္းခနဲ လင္းခနဲၿဖစ္တာ ေကာင္းကင္ေၿမာက္တတ္သလိုၿဖစ္သြားတာမ်ိဳးေတြ မရွိဘူး။ သေဘာတရားအမွန္ကိုသိၿပီး ကိေလသာေတြ တၿဖည္းၿဖည္းေလ်ာ့ပါး ကုန္ခမ္းသြားတာမ်ိဳးပဲရွိတယ္။ ဟိုဟာၿမင္ ဒီဟာၿမင္တာ ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြၿဖစ္ခ်င္တာ၊ သူမ်ားထက္အၾကာၾကီးပိုထိုင္ႏိုင္သူဆိုၿပီး အထင္ၾကီးခံခ်င္တာကိုက ေလာဘတစ္မ်ိဳးပဲ။ တစ္နာရထိုင္ခ်ိန္ဆိုေပမယ့္ ကိုယ္ႏိုင္သေလာက္ပဲထိုင္ပါ။ ထိုင္ေနရင္းလည္း အိပ္ငိုက္မေနပါနဲ႔။ အိပ္ငိုက္တယ္ဆိုတာ ထိန၊ မိဒၶဆိုတဲံ ကိေလသာၿဖစ္သြားတာ။ လူအထင္ေသးခံရမွာဆိုၿပီး ေပၿပီးထိုင္ေနရင္ ေလာဘကိေလသာက ကိုယ္သတိမထားခင္မွာပဲ ကို္ယ့္ကိုႏွိပ္စက္သြားၿပီ။
ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တဲ့ကိေလသာေတြကစၿပီး စိတ္သဏၭန္မွာ ၿဖစ္ေပၚခြင့္မရေအာင္ သတိထားေနတာ၊ အားထုတ္ေနတာကိုက သမၼာသတိနဲ႔ သမၼာ၀ါယာမဂၢင္ကို ပြားမ်ားေနတာပါပဲ။
2) ဣရိယာပုတ္ေလးပါး
ရဟန္းတစ္ပါးသည္ကား သြားရင္ သြားသည္ဟု သိ၏။ ရပ္ရင္ ရပ္တယ္လို႔ သိ၏။ ထိုင္လွ်င္ ထိုင္သည္ဟု သိ၏။ ေလ်ာင္းရင္ ေလ်ာင္းတယ္ဟု သိ၏။ တည္ရွိေနတိုင္းေသာ အၿခင္းအရာအားၿဖင့္ ကိုယ္၏တည္ေနပံုကို သိ၏။
မွတ္ခ်က္။ ပရမတ္သေဘာတရားကို ဆိုက္ေရာက္ေအာင္ နာထားေသာေယာဂီတစ္ေယာက္သည္ ဘယ္လိုမွတ္မွတ္ ပရမတ္ ရုပ္နာမ္ေပၚ ေရာက္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဥပမာ သြားတယ္ လို႔ ပညတ္ေပၚမွာတင္မွတ္ေပမယ့္ ပညာကသြားခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ စိတၱဇ၀ါေယာက္ဓါတ္ေတြ တစ္ကိုယ္လံုးပ်ံ႕ႏွံ႔သြားတယ္။ အဲဒီစိတၱဇ၀ါေယာဓါတ္ေတြေၾကာင့္ ဒီကိုယ္ၾကီးဟာ သြားတဲ့အမူအရာရုပ္ေတြ ၿဖစ္လာတာပဲဆိုတာ ေသခ်ာခဲြၿခားသိပါတယ္။ ပညာမဂၢင္ (သမၼာဒိ႒ိ၊ သမၼာသကၤပၸ) က စိတၱဇ၀ါေယာဓါတ္ေၾကာင့္ လႈပ္ရွားတဲ့သေဘာတရားေတြၿဖစ္ၿပီးပ်က္ေနတာကို ေသခ်ာသိေနပါတယ္။
3) သမၸဇဥ္ဉာဏ္ၿဖင့္ ဆင္ၿခင္ပံု
တဖန္ ထုိရဟန္းသည္ ေရွ႕သို႔တိုးၿခင္း၊ ေနာက္သို႔ဆုတ္ၿခင္း တို႔၌ ဆင္ၿခင္ဉာဏ္ၿဖင့္ ၿပဳေလ့ရွိ၏။
တည့္တည့္ၾကည့္ၿခင္း၊ ေစာင္းငဲ့ၿခင္းတို႔၌ ဆင္ၿခင္ဉာဏ္ၿဖင့္ ၿပဳေလ့ရွိ၏။
ေကြးၿခင္း၊ ဆန္႔ၿခင္းတို႔၌ ဆင္ၿခင္ဉာဏ္ၿဖင့္ ၿပဳေလ့ရွိ၏။
သပိတ္သကၤန္းတို႔ကို ကိုင္တြယ္၀တ္ဆင္ၿခင္း၊ စားၿခင္း၊ ေသာက္ၿခင္း၊ က်င္ၾကီးက်င္ငယ္စြန္႔ၿခင္း၊ သြားၿခင္း၊ ရပ္ၿခင္း၊ ထိုင္ၿခင္း၊ ႏိုးၿခင္း၊ စကားေၿပာၿခင္း၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿခင္းတို႔၌ ဆင္ၿခင္ဉာဏ္ၿဖင့္ ၿပဳေလ့ရွိ၏။
4) ၃၂ေကာ႒ာသကို စက္ဆုပ္ဖြယ္အၿဖစ္ရႈနည္း
တဖန္ ထိုရဟန္းသည္ ေအာက္ေၿခဖ၀ါးမွစ၍ အထက္ဆံပင္ဖ်ားအထိ အေရၿပားၿဖင့္ ပိုင္းၿခားအပ္ေသာ ဤကိုယ္ကို မစင္ၾကယ္ေသာ အရာ၀တၳဳအမ်ိဳးမိ်ဳးၿဖင့္ ၿပည့္ႏွက္ေနသည္ဟူ၍ ရႈဆင္ၿခင္၏။ ဤကိုယ္၌
ဆံပင္၊ ေမြးညွင္း၊ လက္သည္းေၿခသည္း၊ သြား၊ အေရ၊ အသား၊ အေၾကာ၊ အရိုး၊ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ၊ အညွိိဳ႕၊ ႏွလံုး၊ အသည္း၊ အေၿမွး၊ အဖ်ဥ္း၊ အဆုတ္၊ အူမ၊ အူသိမ္၊ အစာသစ္၊ အစာေဟာင္း၊ ဦးေႏွာက္၊ သည္းေၿခ၊ သလိပ္၊ ၿပည္၊ ေသြး၊ ေခၽြး၊ အဆီခဲ၊ မ်က္ရည္၊ ဆီၾကည္၊ တံေတြး၊ ႏွပ္၊ အေစး၊ က်င္ငယ္ အားၿဖင့္ (၃၂) ေကာ႒ာသ အစုအေ၀းမ်ားသာ ရွိ၏ဟူ၍ ဆင္ၿခင္၏။
5) ဓါတ္ၾကီးေလးပါး သေဘာအားၿဖင့္ ရႈနည္း
တဖန္ ထိုရဟန္းသည္ တည္ေနတိုင္းထားရွိတုိင္းေသာကိုယ္ကို ဓါတ္သေဘာအားၿဖင့္ဆင္ၿခင္၍ ဤကိုယ္၌
ေၿမဓါတ္ ( မာသေဘာ၊ ေပ်ာ့သေဘာ)
ေရဓါတ္ (ဖဲြ႕စည္းသေဘာ၊ ယိုစီးသေဘာ)
မီးဓါတ္ (ပူသေဘာ၊ ေအးသေဘာ၊ ရင့္က်က္သေဘာ)
ေလဓါတ္ (တြန္းကန္သေဘာ၊ လႈပ္ရွားသေဘာ) ဟူ၍ ဓါတ္ေလးပါးသာရွိ၏ ဟူ၍ ဆင္ၿခင္၏။
ဥပမာအားၿဖင့္ ကၽြမ္းက်င္ေသာ ႏြားသတ္သမားသည္ ႏြားကိုသတ္ၿပီး လမ္းေလးခြ၌ အသားတို႔ကို ေလးစုေလးပံုၿပဳကာ ထုိင္ေနသကဲ့သို႔ၿဖစ္၏။
6) လူေသေကာင္ကိုးမ်ိဳးနဲ႔ရႈနည္း
တစ္ဖန္ ထိုရဟန္းသည္ သုႆာန္၌စြန္႔ပစ္ထားေသာ သူေသေကာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ရႈ၍ မိမိကိုယ္ကို ဆင္ၿခင္၏။
ဤသို႔အားၿဖင့္ ထုိရဟန္းသည္ မိမိကုိယ္၌ၿဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ကိုယ္၌ၿဖစ္ေစ ယင္းႏွစ္မ်ိဳးလံုး၌ၿဖစ္ေစ ကိုယ္ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။ ကိုယ္၌ၿဖစ္ၿခင္းသေဘာ၊ ပ်က္ၿခင္းသေဘာ၊ ၿဖစ္ပ်က္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။ အသိဉာဏ္ၿဖစ္ရန္ တဖန္သတိရရန္အတြက္သာလွ်င္ ကိုယ္သည္ရွိ၏ဟူ၍ သတိကိုထင္စြာထား၏။ ထုိရဟန္းသည္ တဏွာဒိ႒ိဟူေသာ အမွီအတြယ္မရွိမူ၍ေန၏။ ေလာက၌ တစ္စံုတစ္ကိုမွ်လည္း စဲြလမ္းၿခင္းမရွိေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ ထိုရဟန္းသည္ ကိုယ္၌ကိုယ္ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
၂) ေ၀ဒနာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
ခံစားမႈေ၀ဒနာတို႔၌ ရႈဆင္ၿခင္ပံုကား -
ဤသာသနာ၌ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားလွ်င္ ခ်မ္းသာမႈခံစား၏ ဟုသိ၏။
ဆင္းရဲမႈကိုခံစားလွ်င္ ဆင္းရဲမႈကို ခံစား၏ဟုသိ၏။
ဆင္းရဲသည္လည္းမဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည္လည္းမဟုတ္ေသာေ၀ဒနာကို ခံစားလွ်င္လည္း ဆင္းရဲသည္လည္းမဟုတ္၊ ခ်မ္းသာသည္လည္းမဟုတ္ေသာေ၀ဒနာကို ခံစား၏ဟုသိ၏။
တြယ္တာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားလွ်င္ တြယ္တာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားသည္ဟုသိ၏။
တြယ္တာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို ခံစားလွ်င္ တြယ္တာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို ခံစားသည္ဟုသိ၏။
တြယ္တာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမဟုတ္သည္ ေ၀ဒနာကိုခံစားလွ်င္ တြယ္တာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမဟုတ္သည္ ေ၀ဒနာကိုခံစား၏ ဟု သိ၏။
တြယ္တာမႈႏွင့္မယွဥ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားလွ်င္ တြယ္တာမႈႏွင့္မယွဥ္ေသာ ခ်မ္းသာမႈကို ခံစားသည္ဟုသိ၏။
တြယ္တာမႈႏွင့္မယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို ခံစားလွ်င္ တြယ္တာမႈႏွင့္မယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို ခံစားသည္ဟုသိ၏။
တြယ္တာမႈႏွင့္မယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမဟုတ္သည္ ေ၀ဒနာကိုခံစားလွ်င္ တြယ္တာမႈႏွင့္မယွဥ္ေသာ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမဟုတ္သည္ ေ၀ဒနာကိုခံစား၏ ဟု သိ၏။
ဤသို႔အားၿဖင့္ ထိုရဟန္းသည္ မိမိသႏာၱန္၌ၿဖစ္ေသာ ခံစားမႈတို႔၌ၿဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးသႏာၱန္၌ၿဖစ္ေသာ ခံစားမႈတို႔၌ၿဖစ္ေစ ယင္းႏွစ္မ်ိဳးလံုး၌ၿဖစ္ေစ ခံစားမႈဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
ခံစားမႈတို႔၌ ၿဖစ္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
ခံစားမႈတို႔၌ ပ်က္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
ခံစားမႈတို႔၌ ၿဖစ္ၿခင္း ပ်က္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
အသိဉာဏ္ၿဖစ္ရန္ တဖန္သတိရရန္အတြက္သာလွ်င္ ခံစားမႈသည္ရွိ၏ဟူ၍ သတိကိုထင္စြာထား၏။
ထိုရဟန္းသည္ တဏွာဒိ႒ိဟူေသာအမွီအတြယ္မရွိမူ၍ ေန၏။ ေလာက၌ တစ္စံုတစ္ခုကို မွ်လည္း စဲြလမ္းၿခင္းမရွိေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ ထိုရဟန္းသည္ ခံစားမႈေ၀ဒနာတို႔၌ ခံစားမႈဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
၃) စိတ္၌ဆင္ၿခင္ၿခင္း – စိတၱာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
စိတ္၌စိတ္ဟု ရႈဆင္ၿခင္ပံုကား – သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းတစ္ပါးသည္
တပ္မက္မႈရွိေသာစိတ္ကို တပ္မက္မႈရွိေသာစိတ္ဟု သိ၏။
တပ္မက္မႈမရွိေသာစိတ္ကို တပ္မက္မႈမရွိေသာစိတ္ဟု သိ၏။
ေတြေ၀မႈရွိေသာစိတ္ကို ေတြေ၀မႈရွိေသာစိတ္ဟု သိ၏။
ေတြေ၀မႈကင္းေသာစိတ္ကို ေတြေ၀မႈကင္းေသာစိတ္ဟု သိ၏။
က်ဥ္းက်ဳပ္ေသာစိတ္ကို က်ဥ္းက်ဳပ္ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
ပ်ံလြင့္ေသာစိတ္ကို ပ်ံလြင့္ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
ၿမင့္ၿမတ္ေသာစိတ္ကို ၿမင့္ၿမတ္ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
မၿမင့္ၿမတ္ေသာစိတ္ကို မၿမင့္ၿမတ္ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
အလြန္ရွိေသာစိတ္ကို အလြန္ရွိေသာစိတ္ဟု သိ၏။
အလြန္မဲ့ေသာစိတ္ကို အလြန္မဲ့ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
တည္တံ့ၾကံ႕ခိုင္မႈရွိေသာစိတ္ကို တည္တံ့ၾကံ႕ခိုင္မႈရွိေသာစိတ္ဟု သိ၏။
တည္တံ့ၾကံ႕ခိုင္မႈမရွိေသာစိတ္ကို တည္တံ့ၾကံ႕ခိုင္မႈမရွိေသာစိတ္ဟု သိ၏။
လြတ္ေၿမာက္ေသာစိတ္ကို လြတ္ေၿမာက္ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
မလြတ္ေၿမာက္ေသာစိတ္ကို မလြတ္ေၿမာက္ေသာစိတ္ဟု သိ၏။
ဤသို႔ၿဖင့္ ထိုရဟန္းသည္ မိမိစိတ္၌ၿဖစ္ေစ၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ စိတ္၌ၿဖစ္ေစ၊ ယင္းႏွစ္မ်ိဳးလံုး၌ၿဖစ္ေစ စိတ္ကိုအဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
စိတ္၌ ၿဖစ္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
စိတ္၌ပ်က္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
စိတ္၌ၿဖစ္ၿခင္း ပ်က္ၿခင္းသေဘာကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
အသိဉာဏ္ၿဖစ္ရန္ တဖန္သတိရရန္အတြက္သာလွ်င္ စိတ္သည္ရွိ၏ဟူ၍ သတိကိုထင္စြာထား၏။
ထိုရဟန္းသည္ တဏွာဒိ႒ိဟူေသာအမွီအတြယ္မရွိမူ၍ ေန၏။ ေလာက၌ တစ္စံုတစ္ခုကို မွ်လည္း စဲြလမ္းၿခင္းမရွိေခ်။ ဤသို႔လွ်င္ ထိုရဟန္းသည္ စိတ္၌စိတ္ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
မွတ္ခ်က္။ ကိေလသာ ပယ္သတ္ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ – ပထမတစ္မ်ိဳးမွာ စိတ္သႏာၱန္မွာ ကိေလသာမေပၚေအာင္ ေနနည္းႏွင့္ ဒုတိယနည္းမွာ ကိေလသာေတြေပၚရင္ ေပၚမွန္းသိပါ။ (စိတၱာႏုပႆနာရႈနည္းပင္ၿဖစ္သည္။)
၄) ဓမၼာႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
မဟာ၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာ ဓမၼႏုပႆနာသတိပ႒ာန္
၁) နီ၀ရဏပဗၺ ေစတသိက္တို႔ကို ရႈရပံု
၂) ခႏၶာပဗၺ ခႏၶာငါးပါး ရုပ္နာမ္ႏွစ္ပါးကို ရႈရပံု
၃) အာယတနပဗၺ ရုပ္ နာမ္ ရႈရပံု
၄) ေဗာဇၥ်ဂၤပဗၺ နာမ္ရႈရပံု
၅) သစၥပဗၺ ရုပ္ နာမ္အားလံုး ရႈရပံု
လို႔ ငါးမ်ိဳးတိတိေဟာထားပါတယ္။ ဒီေဒသနာအရ ခႏၶာငါးပါး ဘယ္ခႏၶာရဲ႕မၿမဲမႈကို ရႈရႈ သ႑န္စဲြပညတ္၊ ငါစဲြပညတ္ေတြေပ်ာက္သြားၿပီး သေဘာတရားထိ ဆိုက္သြားရင္ ဓမၼႏုပႆနာသတိပ႒ာန္လို႔ မွတ္ရပါမယ္။
1) နီ၀ရဏငါးပါးကို ရႈပံု
တရားသေဘာတို႔၌ တရားသေဘာဟု ဆင္ၿခင္ပံုကား ဤသာသနာ၌ ရဟန္းတစ္ပါးသည္ စိတ္ကိုပိတ္ဆို႔တားဆီးတတ္ေသာ နီ၀ရဏတရားတို႔၌ တရားသေဘာဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ကာမဆႏၵ ရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ကာမဆႏၵ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ကာမဆႏၵ မရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ကာမဆႏၵ မရွိ၏ ဟု ထင္ရွားသိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ ကာမဆႏၵၿဖစ္ေပၚၿခင္း၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ကာမဆႏၵကို ပယ္ၿခင္း၊
ပယ္ၿပီးေသာ ကာမဆႏၵ ေနာက္ထပ္ၿဖစ္ေပၚမလာၿခင္းတို႔ကိုလည္း ထင္ရွားစြာ သိၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ စိတ္ဆိုးၿခင္း ရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ စိတ္ဆိုးၿခင္း ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ စိတ္ဆိုးၿခင္း မရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ စိတ္ဆိုးၿခင္း မရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ၿခင္း ရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ၿခင္း ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ၿခင္း မရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ၿခင္း မရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ပ်ံ႕လြင့္ပူပန္ၿခင္း ရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ၿခင္း ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ပ်ံ႕လြင့္ပူပန္ၿခင္း မရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ထိုင္းမႈိင္းေတြေ၀ၿခင္း မရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေတြးေတာယံုမွားၿခင္း ရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ေတြးေတာယံုမွားၿခင္း ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေတြးေတာယံုမွားၿခင္း မရွိလွ်င္ ငါ၏အတြင္းသႏာၱန္၌ ေတြးေတာယံုမွားၿခင္း မရွိ၏ ဟု သိ၏။
2) ခႏၶာငါးပါးကို ရႈပံု
တဖန္ ထုိရဟန္းသည္ စဲြလမ္းအပ္ေသာ ခႏၶာငါးပါးတို၌ တရားသေဘာဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
ဤကား ရုပ္တည္း။
ဤကား ရုပ္၏ ၿဖစ္ေပၚၿခင္းတည္း။
ဤကား ရုပ္၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿခင္းတည္း ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
ဤကား ခံစားမႈ ေ၀ဒနာ တည္း။
ဤကား ခံစားမႈ ေ၀ဒနာ ၏ ၿဖစ္ေပၚၿခင္းတည္း။
ဤကား ခံစားမႈ ေ၀ဒနာ ၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿခင္းတည္း ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
ဤကား မွတ္သားမႈ သညာ တည္း။
ဤကား မွတ္သားမႈ သညာ ၏ ၿဖစ္ေပၚၿခင္းတည္း။
ဤကား မွတ္သားမႈ သညာ ၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿခင္းတည္း ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
ဤကား ေစ့ေဆာ္အားထုတ္မႈ သခၤါရ တည္း။
ဤကား ေစ့ေဆာ္အားထုတ္မႈ သခၤါရ ၏ ၿဖစ္ေပၚၿခင္းတည္း။
ဤကား ေစ့ေဆာ္အားထုတ္မႈ သခၤါရ ၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿခင္းတည္း ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
ဤကား သိမႈ ၀ိညာဥ္ တည္း။
ဤကား သိမႈ ၀ိညာဥ္ ၏ ၿဖစ္ေပၚၿခင္းတည္း။
ဤကား သိမႈ ၀ိညာဥ္ ၏ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ၿခင္းတည္း ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
ထုိရဟန္းသည္ -
မ်က္စိကိုလည္း သိ၏။
အဆင္းရူပါရံုကိုလည္း သိ၏။
ယင္းႏွစ္ပါးကို အစဲြၿပဳ၍ တပ္မက္ၿခင္း၊ စိတ္ဆိုးၿခင္းစေသာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာပံုကိုလည္း သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ သံေယာဇဥ္မ်ား ၿဖစ္ေပၚလာၿခင္း၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ သံေယာဇဥ္မ်ားကို ပယ္ၿခင္း၊
ပယ္ၿပီးေသာ သံေယာဇဥ္မ်ား၏ ေနာက္ထပ္ၿဖစ္ေပၚမလာၿခင္း တို႔ကိုလည္း သိ၏။
ထုိရဟန္းသည္ -
နား ကိုလည္း သိ၏။
အသံ သဒၵါရံု ကိုလည္း သိ၏။
ယင္းႏွစ္ပါးကို အစဲြၿပဳ၍ တပ္မက္ၿခင္း၊ စိတ္ဆိုးၿခင္းစေသာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာပံုကိုလည္း သိ၏။
ထုိရဟန္းသည္ -
ႏွာေခါင္း ကိုလည္း သိ၏။
အနံ႕ ဂႏၶာရံု ကိုလည္း သိ၏။
ယင္းႏွစ္ပါးကို အစဲြၿပဳ၍ တပ္မက္ၿခင္း၊ စိတ္ဆိုးၿခင္းစေသာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာပံုကိုလည္း သိ၏။
ထုိရဟန္းသည္ -
လွ်ာ ကိုလည္း သိ၏။
အရသာ ရသာရံု ကိုလည္း သိ၏။
ယင္းႏွစ္ပါးကို အစဲြၿပဳ၍ တပ္မက္ၿခင္း၊ စိတ္ဆိုးၿခင္းစေသာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာပံုကိုလည္း သိ၏။
ထုိရဟန္းသည္ -
ကိုယ္ ကိုလည္း သိ၏။
အေတြ႕အထိ ေဖာ႒ဗၺာရံု ကိုလည္း သိ၏။
ယင္းႏွစ္ပါးကို အစဲြၿပဳ၍ တပ္မက္ၿခင္း၊ စိတ္ဆိုးၿခင္းစေသာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာပံုကိုလည္း သိ၏။
ထုိရဟန္းသည္ -
မေနာ၀ိညာဥ္ ကိုလည္း သိ၏။
အေတြးအာရံုေခၚ ဓမၼာရံု ကိုလည္း သိ၏။
ယင္းႏွစ္ပါးကို အစဲြၿပဳ၍ တပ္မက္ၿခင္း၊ စိတ္ဆိုးၿခင္းစေသာ သံေယာဇဥ္ေႏွာင္ၾကိဳးမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာပံုကိုလည္း သိ၏။
3) ေဗာဇၥ်င္ခုနစ္ပါးကို ရႈပံု
တဖန္ ထိုရဟန္းသည္ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပို္င္းၿဖစ္ေသာ တရားခုနစ္ပါးတို႔၌ တရားသေဘာ ဟု အဖန္ဖန္ရႈ၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ သတိရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ သတိၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ သတိ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ တရားသေဘာကုိ စိစစ္မႈဉာဏ္ ရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ စိစစ္မႈဉာဏ္ ၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ စိစစ္မႈဉာဏ္ ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယ ရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယ ၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ အားထုတ္မႈ ၀ီရိယ ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိ ရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိ ၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ႏွစ္သက္မႈ ပီတိ ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ ၿငိမ္းေအးမႈ ပႆဒိၶ ရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ ၿငိမ္းေအးမႈ ပႆဒိၶိ ၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ ၿငိမ္းေအးမႈ ပႆဒိၶိ ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိ ရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိ ၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ တည္ၿငိမ္မႈ သမာဓိ ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
မိမိသႏာၱန္၌ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းၿဖစ္ေသာ လ်စ္လ်ဴရႈမႈ ဥေပကာၡ ရွိလွ်င္ ရွိ၏ ဟု သိ၏။
မရွိလွ်င္ မရွိဟု သိ၏။
မၿဖစ္ေသးေသာ လ်စ္လ်ဴရႈမႈ ဥေပကာၡ ၿဖစ္ေပၚလာပံု၊
ၿဖစ္ေပၚလာေသာ လ်စ္လ်ဴရႈမႈ ဥေပကာၡ ၏ တိုးပြားၿပည့္စံုလာပံုတို႔ကိုလည္း ၿမင္၏။
4) သစၥာေလးပါကို ရႈပံု
တဖန္ ထုိရဟန္းသည္ သစၥာေလးပါးတို႔၌ တရားသေဘာဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
ဤကား ဆင္းရဲတည္း။
ဤကား ဆင္းရဲၿဖစ္ေၾကာင္းတည္း၊
ဤကား ဆင္းရဲၿငိမ္းရာတည္း။
ဤကား ဆင္းရဲၿငိမ္းရာသို႔ ေရာက္ေစတတ္ေသာအက်င့္တည္းဟူ၍ ဟုတ္တိုင္းမွန္စြာ သိၿမင္၏။
ဆင္းရဲၿခင္း အမွန္တရားဟူသည္-
ပဋိသေႏၶေနရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
ေန႔စဥ္အိုရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
ေသရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
စိုးရိမ္ပူေဆြးငိုေၾကြးရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲၿခင္း ဆင္းရဲ၊
ၿပင္းစြာပူပန္ရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
မခ်စ္မႏွစ္သက္လိုဖြယ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပါင္းဆံုရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္လိုဖြယ္တို႔ႏွင့္ ကဲြကြာေကြကြင္းရၿခင္း ဆင္းရဲ၊
အခ်ဳပ္အားၿဖင့္ စဲြလမ္းအပ္ေသာ ခႏၶာငါးပါးသည္ ဆင္းရဲၿခင္းတို႔ ၿဖစ္ေပသည္။
ဆင္းရဲၿခင္းၿဖစ္ေၾကာင္း အမွန္တရားဟူသည္ ေနာက္ထပ္ဘ၀သစ္ကို ၿဖစ္ေပၚေစတတ္ေသာ ႏွစ္သက္စဲြၿငိၿခင္းႏွင့္တကြၿဖစ္ေသာ ထိုထုိဘ၀အာရံု၌ အလြန္ႏွစ္သက္ၿခင္းရွိေသာ တပ္မက္မႈပင္ၿဖစ္၏။ ယင္းတပ္မက္မႈသည္ -
ကာမဂုဏ္၌ တပ္မက္မႈ၊
ဘ၀၌ တပ္မက္မႈ၊
ဘ၀ၿပတ္စဲၿခင္း၌ တပ္မက္မႈ ဟူ၍ သံုးမ်ိဳးရွိ၏။
ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ အမွန္တရားဟူသည္ –
မွန္ေသာ အၿမင္
မွန္ေသာ အၾကံ
မွန္ေသာ စကား
မွန္ေသာ အလုပ္
မွန္ေသာ အသက္ေမြးၿခင္း၊
မွန္ေသာ အားထုတ္ၿခင္း၊
မွန္ေသာ အမွတ္ရၿခင္း၊
မွန္ေသာ တည္ၾကည္ၿခင္း ဟူေသာ အဂၤါရွစ္ပါးႏွင့္ၿပည့္စံုသည့္ ဤအရိယာမဂ္လမ္းစဥ္ပင္ ၿဖစ္၏။
ဤသို႔အားၿဖင့္ ထိုရဟန္းသည္ မိမိသႏာၱန္၌လည္းေကာင္း၊
သူတစ္ပါးသႏာၱန္၌ လည္းေကာင္း၊
မိမိ သူတစ္ပါးတို႔၏ သႏာၱန္၌လည္းေကာင္း၊ တည္ရွိေသာ တရားသေဘာတို႔၌ တရားသေဘာဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ေန၏။
ထိုတရားသေဘာတို႔၌ ၿဖစ္ၿခင္းသေဘာ၊ ပ်က္ၿခင္းသေဘာ၊ ၿဖစ္ၿခင္း ပ်က္ၿခင္း သေဘာတို႔ကို အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
အသိဉာဏ္ၿဖစ္ရန္၊ တဖန္ သတိရရန္အတြက္သာလွ်င္ တရားသေဘာမ်ားရွိ၏ ဟူ၍ သတိကိုထင္စြာထား၏။
ထိုရဟန္းသည္ တဏွာဒိ႒ိဟူေသာ အမီွအတြယ္မရွိမူ၍ ေန၏။
ေလာက၌ တစ္စံုတစ္ခုကိုမွ်လည္း စဲြလမ္းၿခင္း မၿပဳေခ်။
ဤသို႔လွ်င္ တရားသေဘာတို႔၌ တရားသေဘာဟု အဖန္ဖန္ရႈ၍ ေန၏။
သတိပ႒ာန္ပြားမ်ားၿခင္း၏ အက်ိဳး
ရဟန္းတို႔ အၾကင္တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါးကို ငါဘုရားေဟာၾကားသည့္နည္းအတိုင္း ခုနစ္ႏွစ္ပတ္လံုးပြားမ်ားၿငားအံ့။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ယခုမ်က္ေမ်ာက္ဘ၀၌ပင္ အရဟတၱဖိုလ္ကိုၿဖစ္ေစ၊ စဲြလမ္းမႈၾကြင္းက်န္ေသးလွ်င္ အနာဂါမိဖိုလ္ကို ၿဖစ္ေစ မုခ်ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္အပ္၏။
ရဟန္းတို႔ ခုနစ္ႏွစ္ကို ထားဘိဦး။ အၾကင္တစ္စံုတစ္ေယာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္ ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါးကို ငါဘုရားေဟာၾကားသည့္အတုိင္း ခုနစ္ရက္မွ် ပြားမ်ားအ့ံ။ ထိုပုဂၢိဳလ္သည္ ယခုမ်က္ေမ်ာက္ဘ၀၌ပင္ အရဟတၱဖိုလ္ကိုၿဖစ္ေစ၊ စဲြလမ္းမႈၾကြင္းက်န္ေနလွ်င္ အနာဂါမိမဂ္ကိုၿဖစ္ေစ မုခ်ရမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္အပ္၏။
ရဟန္းတို႔ – သတၱ၀ါတို႔၏ စိတ္စင္ၾကယ္ရန္၊ စိုးရိမ္ပူေဆြ ငိုေၾကြးၿခင္းမ်ားကိုလြတ္ေၿမာက္ရန္၊ ကိုယ္စိတ္ဆင္းရဲမႈမ်ား ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရန္၊ နည္းမွန္လမ္းမွန္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ရန္၊ ဆင္းရဲၿငိမ္းရာ နိဗၺာန္သုိ႔ မ်က္ေမ်ာက္ၿပဳရန္အတြက္ တစ္ေၾကာင္းတည္းေသာ ခရီးလမ္းကာ ဤသတိပ႒ာန္ေလးပါးတို႔ပင္ ၿဖစ္သတည္း။
အညႊန္း – အရွင္ဇ၀န (ေမတၱာရွင္-ေရႊၿပည္သာ) ေရးသားေတာ္မူေသာ လူငယ္မ်ားအတြက္ ဂမၻီရ၀ိပႆနာအတြဲ ၅+၆ စာအုပ္။
0 comments:
Post a Comment